تفکر فمینیسم بر مبنای برابری میان زن و مرد شکل گرفته است. یعنی مردان و زنان, بدون توجه به جنس, باید از حقوق و موقعیت‌های برابری برخوردار باشند.
عموم مخالفان با تمسک به تفاوت‌های بین زن و مرد, ادعا می‌کنند که حرف زدن از تساوی بین جنس‌ها اشتباه است. آن‌ها همواره با میان آوردن تفاوت‌های فیزیکی میان جنس نر و ماده‌ی انسان, سعی می‌کنند زن‌را ضعیف‌تر و بالطبع در رده‌ی دوم جلوه دهند.
این حرف به طرز خنده‌داری اشتباه است. اگر مبنای تخصیص حقوق و موقعیت‌را نیروی فیزیکی افراد درنظر بگیریم, پس باید برای مثال برای ورود به دانشگاه مردان قوی‌هیکل‌را به مردان لاغر و استخوانی ترجیح دهیم. یا مثلا در یک شرکت که همه کار برابری انجام می‌دهند, به مردان قوی‌تر دو برابر مردان ضعیف‌تر حقوق دهیم.
و خب لازم نیست که یادآوری کنم که همه‌ی زن‌ها از همه‌ی مردها از نظر بدنی ضعیف‌تر نیستند. پس با این استدلال باید زن‌های قوی‌تر, از حقوق بیشتری نسبت به مردان ضعیف‌تر از خودشان بهره‌مند شوند.
می‌بینید؟ وقتی درست از همین استدلال بخواهیم به صورت واقعی و سراسری استفاده کنیم, میزان احمقانه بودن آن مشخص می‌شود.
تمام حرفی که فمینیسم می‌زند این است که باید تمامی انسان‌ها از حقوق و موقعیت‌های برابر برخوردار باشند و تنها عامل برخورداری از یک موقعیت, توانایی و لیاقت آن فرد فارغ از هرچیز دیگری باشد.
